Με την υπ’ αριθμ. 3/2019 απόφαση του Ζ’ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, απορρίφθηκε η αναίρεση της 1163/2018 απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Κορίνθου, η οποία έκρινε την αναιρεσείουσα ένοχη για το αδίκημα της σωματικής βλάβης από αμέλεια, τελούμενη από υπόχρεο.
Συγκεκριμένα, αποδείχτηκε ότι η κατηγορούμενη από έλλειψη της απαιτούμενης κατ’ αντικειμενική κρίση ιδιαίτερης προσοχής, την οποία όφειλε κατά τις περιστάσεις, μπορούσε και ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει, δεν προέβλεψε το αξιόποινο αποτέλεσμα που προκάλεσε η πράξη της στο νεογνό, το οποίο και είχε τη δυνατότητα σύμφωνα με τις προσωπικές της ιδιότητες, γνώσεις και ικανότητες να προβλέψει και με τον τρόπο αυτό κατέστη υπαίτια πρόκλησης σωματικής βλάβης του ως άνω βρέφους. Όπως ειδικότερα προέκυψε αν και ανέλαβε την εν γένει φροντίδα του ως άνω νεογνού κατά τη γέννηση του και νοσηλεία του στην επίμαχη κλινική, κατά τη διαδικασία πλύσης και καθαρισμού του, από έλλειψη προσοχής παρέβη τους κοινούς αναγνωρισμένους κανόνες της μαιευτικής και νοσηλευτικής επιστήμης και το αντικειμενικά επιβαλλόμενο καθήκον επιμέλειας που όφειλε και μπορούσε να καταβάλει υπό την ανωτέρω ιδιότητα της και ειδικότερα δεν έλεγξε τη θερμοκρασία του νερού που χρησιμοποίησε για τον καθαρισμό του, ώστε αυτή να είναι η κατάλληλη, ενόψει της βρεφικής ηλικίας και της ήπιας προωρότητάς του, ιδιότητες που το καθιστούσαν ιδιαίτερα ευαίσθητο στις υψηλές θερμοκρασίας, αλλά αντιθέτως χρησιμοποίησε για την ως άνω ενέργεια της νερό με αρκετά υψηλή θερμοκρασία, άνω των 44° C.
Με τον πρώτο λόγο αναίρεσης, η αναιρεσείουσα επικαλέστηκε έλλειψη αιτιολογίας αναφορικά με την περί ενοχής της κρίση, με βάση το άρθρο 510§1δ ΚΠΔ. Κατά την κρίση του ακυρωτικού δικαστηρίου, στην αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης αναφέρθηκαν κατά πλήρη τρόπο τα αποδεικτικά μέσα από τα οποία προέκυψαν τα πραγματικά περιστατικά και κατ’ ακολουθία η καταδικαστική κρίση, χωρίς να καθίσταται αναγκαία, κατά νόμο, η αναλυτική παράθεση, η συγκριτική αξιολόγηση και η ανάλογη δικαιοδοτική εκτίμηση. Επιπλέον, ο ισχυρισμός αυτός πέρα από αβάσιμος και απορριπτέος κρίνεται και ως απαράδεκτος, καθώς αφορά την αναιρετικά ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου της ουσίας, περί εσφαλμένης εκτίμησης των αποδεικτικών μέσων.
Με τον δεύτερο λόγο αναίρεσης, η αναιρεσείουσα πρόβαλε απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο, κατ’ άρθρο 510§1α ΚΠΔ, λόγω ανεπίτρεπτης μεταβολής της κατηγορίας από σωματική βλάβη από αμέλεια παρ’ υπόχρεου δια παραλείψεως, σε σωματική βλάβη από αμέλεια παρ’ υπόχρεου με θετική ενέργεια. Ωστόσο, με βάση την κρίση του Αρείου Πάγου καθώς και από τον συνδυασμό διατάξεων, κρίθηκε πως δεν υφίσταται μεταβολή της κατηγορίας, στην περίπτωση που το δικαστήριο προσδιορίζει με ακριβέστερο τρόπο τα πραγματικά περιστατικά που συγκροτούν τον τρόπο τέλεσης της πράξης, εν προκειμένω της σωματικής βλάβης από αμέλεια. Ειδικότερα, με βάση τα προκύψαντα κατά την αποδεικτική διαδικασία πραγματικά περιστατικά, η πράξη για την οποία διώχθηκε και παραπέμφθηκε η εν λόγω κατηγορούμενη δεν είναι διαφορετική, κατά χρόνο, τόπο και λοιπές ιστορικές περιστάσεις τέλεσης, από εκείνη για την οποία καταδικάστηκε, ήτοι για σωματική βλάβη από αμέλεια από υπόχρεο, λόγω των εγκαυμάτων που προκάλεσε στο νεογνό από αμελή συμπεριφορά, κατά το πλύσιμό του με ζεστό νερό, η θερμοκρασία του οποίου ήταν υψηλότερη της ενδεδειγμένης.
Για τους παραπάνω λόγους, ο Άρειος Πάγος απέρριψε την ασκηθείσα αναίρεση στο σύνολο της.
Για το πλήρες κείμενο της απόφασης μπορείτε να ανατρέξετε στον ακόλουθο σύνδεσμο
Επιμέλεια: Γεωργία Αρχοντή / Επιστημονική Συνεργάτης e-Θέμις
Με βάση την κρίση του Αρείου Πάγου καθώς και από τον συνδυασμό διατάξεων, κρίθηκε πως δεν υφίσταται μεταβολή της κατηγορίας, στην περίπτωση που το δικαστήριο προσδιορίζει με ακριβέστερο τρόπο τα πραγματικά περιστατικά που συγκροτούν τον τρόπο τέλεσης της πράξης, εν προκειμένω της σωματικής βλάβης από αμέλεια.
