“… στο άρθρο 9 του Π.Κ. προβλέπεται το ακαταδίωκτο των εγκλημάτων που τελέστηκαν στην αλλοδαπή. Έτσι, μεταξύ άλλων, κατά την παραπάνω διάταξη, η ποινική δίωξη για πράξη που τελέστηκε στην αλλοδαπή αποκλείεται, αν, σύμφωνα με τον αλλοδαπό νόμο, η πράξη έχει παραγραφεί (άρθρο 9 παρ. 1 περ. β’ ΠΚ). Έτσι, σε περίπτωση άσκησης αυτοτελούς και ανεξάρτητης ποινικής δίωξης Έλληνα υπηκόου για τελεσθείσα στην αλλοδαπή αξιόποινη πράξη, επί της οποίας εφαρμόζονται οι Ελληνικοί ποινικοί νόμοι κατά το άρθρο 6 ΠΚ, υπό την επιφύλαξη του άρθρου 9 του ίδιου Κώδικα, δεν απαγορεύεται κατά την άσκηση της ποινικής δίωξης στην ημεδαπή η μεταβολή της κατηγορίας σε σχέση με εκείνη που του αποδόθηκε στην αλλοδαπή, δηλαδή ο ορθότερος νομικός χαρακτηρισμός της διωκόμενης πράξης, κάτι που δεν είναι επιτρεπτό μόνον επί έκδοσης (ΚΠοινΔ 438 στοιχ. δ’). Κατ’ επέκταση, αν η τελεσθείσα από ημεδαπό, χαρακτηρισθείσα δε και διωχθείσα στην αλλοδαπή (Πολιτεία) αξιόποινη πράξη, η οποία δεν εκδικάστηκε ούτε επιβλήθηκε εκεί γι’ αυτήν ποινή, διώκεται εν συνεχεία στην Ελλάδα, χωρίς να μεσολαβήσει, μέχρι την αμετάκλητη παραπομπή του δράστη στα Ελληνικά Δικαστήρια, παραγραφή αυτής κατά το νόμο της αλλοδαπής Πολιτείας, ουδεμία παράβαση ουσιαστικής ποινικής διάταξης προκαλείται από τη μεταβολή της αρχικώς αποδοθείσας κατηγορίας…”.